Herinner je je nog die dagen, zo ergens vóór Corona, toen de lichtjes grommende stem van Stefaan Degand de ether bezwangerde met reclamespotjes voor Gordon?

Wie mij een béétje kent, weet inmiddels wat een bloedhekel ik heb aan foute(*) marketingcampagnes. En aan foute macro-brouwerijen en hun foute macrobrouwsels. Het mag dus geen wonder heten dat ik, in een moment van onbezonnenheid, nog maar eens gezworen had aan wie't maar horen wilde, dat ik ooit nog eens het ganse Gordon's-assortiment zou gaan proeven, omdat ik persé mijn meningen wil larderen met enige relevante ervaring. 

 Mijn kameraad Maurice(*) heeft een tijd als brouwer gewerkt bij Anthony Martin, de think tank waaruit het Gordon-gamma onsproten is, en je mag hem gerust mee de schuld geven van wat nu komen gaat.

 Het begon met mijn onschuldige(*) opmerking op Facebook in reactie op de spam-barrage waarmee Anthony Martin het 30-jarige bestaan van Gordon's dacht te moeten vieren.

Sta me toe dat ik even enige duiding geef bij Gordon's, vooraleer ik verder van wal steek. Of van leer trek, mag je kiezen. 

Gordon's is een reeks bieren die, stuk voor stuk, uitblinken in hun stijlsegment. Klasbakken zijn het, die, in immer oplopende graden(*) van straffigheid, lijken te willen bewijzen(°) dat méér altijd béter is, en teveel nog steeds niet genoeg. In monsterachtig grote blikken, waarop het alcoholpercentage doorgaans groter vermeld staat dan eender welke andere relevante informatie, verblijdt Gordon al meer dan dertig jaar een heel select publiek van fijnproevers en kieskeurige zythofielen. 

We kunnen er doekjes om winden tot Nefertiti er jaloers op zou worden, maar een kat blijft een kat, ook al zeggen we dat ze blaft: Gordon's is een biermerk dat je vooral(*) aantreft in metrostations en stationsbuurten, in de knuisten van daklozen en zwervers die er een relatief betaalbare bron van caloriën en valse troost in zoeken.

Agenda's werden tot congruentie verleid, een lokale arts werd bereid gevonden ons te huisvesten, en met nauwelijks verhulde huiverachtigheid vatten we dit organoleptische avontuur aan.

Brace yourselves, boys and girls and everything else on the spectrum, cuz its gets graphic from here on in.

hebben we onze eigen proefnotities achteraf vergeleken met de deskundig beschreven smaakprofielen die Anthony persoonlijk op zijn website heeft gezet. Dat Anthony een groot brouwer is, weet de gemiddelde clochard allang uit eerste hand, maar blijkt dat hij ook nog eens gekust en gezegend is door Euterpe zelve, en over een poëtisch talent beschikt waar Joost Van den Vondel enkel maar van kon dromen.
Het is overigens tekenend dat de promoteksten die door de brouwerij zelf op hun eigen website ge-etaleerd staan, eindeloos plezieriger en onderhoudender zijn dan het bier zelf. 
 

Anyhoo. Here we go. 

want er komt nog.

Een milde verbijstering maakte zich reeds van ons meester: dit zijn letterlijk de kleine visjes in Gordon's kweekbak, en het is tekenend dat het lichtste bier (de Silver) reeds afklokt op een kloeke zeven punt zeven. Veur den deurst drink je dit niet, en de eerlijkheid gebiedt ons te vermelden dat je 't voor't lekker ook beter laat passeren. Hoewel de Copper ooit het kleuterbier van de familie was, hebben ze bij AM blijkbaar beslist dat 6 procent geen enkele drinkbaarheid impliceert, en is deze telg van de website verdreven, hoewel je'm in selecte supermarkten nog wel eens ziet staan.
Hetgeen ons naadloos brengt bij hetvolgende: heeft iemand ooit een supermarktkar gezien met ook maar één fles of blik Gordon's erin? En toch staat het op de rekken, en wordt het schijnbaar frekwent bijgevuld. Het lijkt erop dat Gordon's de bierige evenknie is van de vieze boekskes van in onze jeugd, die op de kassaband werden verstopt onder of tussen de gazet of een bravere boekske zoals de Libelle of het Rijk der Vrouw, en waarvan je hoopte dat de madam achter de kassa er niet meer van zou laten merken dan een veelzeggende en licht afkeurende oogrol. 

Van de Gold herinner ik me tevens dat er jaren geleden een speciale editie van bestond, in een magnumfles compleet met kurk, korfje en metaalwikkel. En goudschilfertjes in de fles. Want alles wordt lekkerder als er goud in ligt. Alsof je de avontuurlijke goudzoeker wil kwellen door'm eerst heel zijn keuken naar Gordon's te laten ruiken vooraleer hij zijn schat bemachtigd heeft.

Enfin. 

Tot onze spijt hebben we de Chrome, met zijn 10.5 procent en veiligheidsstaal-motief op het kunstige blik, niet gevonden. Al kan je "Tot onze spijt" ook gewoon interpreteren als "tot onze opluchting" want zo nét voorbij de halfwegstreep begon het ons al enigszins moeilijk te worden: Gordon's is niet voor doetjes. Je moet verdorie al flink bekaaid zijn om hier ook maar enige troost in te ontwaren, en Anthony's zoetgevooisde beslomeringen ten spijt is de enige verleiding die we tot dustoe gewaarwerden te vinden in de alsmaar dalende prijs-per-alcohol-unit. Voor nog geen twee euro heb je een halve liter "bier" van 12 percent waarvan het meest flatterende dat je kan zeggen is, dat je er ook een vuilnisbak mee kan aansteken om toch maar warm te worden.

Maar niet getreurd: Anthony Martin heeft een extra hippe reeks Gordon's op de markt gebonjourd, bedoeld voor jonge stadsmensen met een zucht naar avontuur. Je kan niet anders dan vermoeden dat Anthony ook het nieuws heeft gehoord dat één opf vijf daklozen tegenwoordig jonger is dan 26, en dacht "dié moeten toch óók Gordon's kunnen drinken zeker?"

Want jawel: de gehele voorafgaande zelfkastijding was enkel de opwarming, het inzepen, het stevig patineren vooraleer de racewagen met gierende banden en ronkende motor het circuit op mocht. Herinner u, helemaal bovenaan deze inmiddels grotesk uit de hand gelopen proefnotities, dat de oorspronkelijke bedoeling was om ne keer te proeven wat dat feestbier van Gordon's zoal te vertellen had. 

Als een ware Napoleon-in-drankvorm kwam dit kleine flesje ons nog maar eens bewijzen dat op megalomanie geen lichamelijke ondergrens staat: de alcohol was merkbaar nog voordat het vocht de fles verlaten had. De walm was letterlijk meteen te ontwaren aan de andere kant van de zaak, en men kreeg spontaan de neiging naakte vlammen te doven en de blusdekens boven te halen. Hoe iemand het een leuk idee vond om de sowieso al weinig aangename aroma's van de Gold te gaan concentreren in een iteratief ge-eisbockte steroïdenversie is me een compleet mysterie. Bovenop de moonshine-met-pipi stempel van de basic Gold, maar dan gekwadrateerd en van faculteitswaardige uitroeptekens voorzien, krijg je ook nog eens een bepaald onsubtiele mokerslag van geoxideerd bier, verzopen karton, en bijzonder ongelukkige porto.

In de smaak komen al die elementen nog eens dubbel en dik rebonjouren, en worden ze bovendien aangerijkt(°) met een afdronk van budgetwhisky-uit-de-budgetsupermarkt. Mijn gepixelleerde kompaan bevestigde me achteraf dat, omdat 30 procent-graden-dinges toch een te hoge technische horde bleek voor het brouwersteam achter dit monster, men alsnog besloten heeft het trucje toe te passen dat van Snake Venom nog steeds de onterecht gelauwerde koning van de eisbocks te zijn: er is achteraf gewoon cheap-ass booze bijgeflikkerd om toch maar aan de eponymische dertig procent te geraken. Al zeg ik er voor't fatsoen wel meteen bij dat er nergens op het flesje het woord "bier" te vinden is, en dat het dus ironisch genoeg ook de enige eerlijke Gordon's-telg is, omdat die als enige niet pretendeert iets te zijn dat hij niet is. 

Het voelt een beetje alsof een standup comedian een heckler aanpakt, en dat pas na een kwartier sneren en sarren blijkt dat het een special needs kid betreft, die misschien beter door een geschikte voogd zou begeleid geweest zijn.

Hoewel alle kritiek en onnozele lacherigheid terecht en gemeend is, voelt het toch een beetje fout aan om er effectief mee te lachen. Het bier is werkelijk zodanig onplezierig, zodanig on-lekker, en de potsierlijke zelfprijzende vormgeving staat daar zodanig dwars op, dat je je wel moet afvragen of iemand misschien toch zijn hart en ziel in deze Marianentrog der Ondrinkbaarheid zou hebben gestoken(*).

Woorden schieten schromelijk tekort om te beschrijven hoe objectief bleik de geproefde bieren waren, en het is schier onmogelijk om geen diep doorleefd medelijden te hebben met eenieder, hoe dakloos of verslaafd of anderzijds berooid en bekaaid, die in deze monsterblikken zijn of haar troost denk te zullen vinden. Dat proefbare aroma van miserie en menselijk leed zit diep in het DNA van de Gordon's bieren verweven, en de pronkerige schijn van gesofisticeerde luxe en verwennerij voelt als een dwaling, als het geen bewust gekozen blindheid is.

Het is alsof de Britse Queen in de jaren 1850 de Ieren zou hebben geprezen voor zowel hun prijspattatten als hun stugge overlevingsdrag.

Alsof een methadonkliniek op 26 juni bij wijze van collector's item een injectiespuit uitbrengt met goudlovertjes en een sierlijke distel erop.

Alsof een brouwerij een bier zou vernoemen naar ontwenningsverschijnselen en er een roze olifant op zou zetten. Oh wacht. Da's een andere rant.

Kortom: geheel in lijn van de verwachtingen presteren de Gordon's bieren ruimschoots ondergemiddeld. Wat ook maar gewoon een eufemisme is voor rock bottom.