Eens om de zoveel weken hebben ze bij de Gazet wel weer ergens een biernieuwtje opgesprokkeld. Soms(*) gaat dat dan ook werkelijk ergens over, en leer je wat nieuws bij, zoals het ont- of bestaan van een leuke nieuwe brouwerij, een werkelijke ontwikkeling in de brouwtechnologie, of een eerlijke (^) bespreking van een handvol bieren.

Maar helaas.
Journalisten zijn niet meer de bon-vivants van weleer, die zich bourgondisch een weg door de actualiteit schransen en drinken. In plaats daarvan zijn het gemakzuchtige, Starbucks-slurpende copycats geworden, die gewoon linkjes uit hun newsfeed plukken in de hoop dat ze er wat zinnigs mee gezegd zouden hebben. Als ‘t over bier moet gaan blinken ze doorgaans extra uit in plat commercialisme of nietszeggend hipster-endorsement. 
0
Ik overdrijf expres (een béétje) natuurlijk. Er bestaan vast nog integere journalisten die, Peter Parker gewijs eeuwig met de camera in de aanslag, de klok rond paraat staan om ons middels vlijmscherp taalgebruik en kritisch onderzoek van de waarheid en enkel de waarheid te voorzien. Als het over biernieuws gaat echter, stel ik met droefheid vast dat verslaggeving doorgaans niet verder komt dan "Pintjes! Paterkes! Pils!", en dat een artikel al snel niet meer wordt dan een nauwelijks verhuld staaltje product placement.

"Verslaggever verslaat boef". Den baas gaat nogal content zijn zie.

Zo ook weer deze link naar de Kwaliteitswebsite The Wallpaper(*).

Alsof ‘t iemand was die we moeten kennen, wordt ene Daniel Noah Sheikh gepromoot als ware hij de Redder van het Bier zelve(*), de man die op eigen krachten het gehele Weihenstefan-instituut de ogen opende door bier te gaan heruitvinden.

Allereerst: hoezo “reinvents beer”?
Moest dat dan?
Kan dat(°) zelfs nog?

Wie’t artikel leest, leert al snel dat “heruitvinden” zoals gewoonlijk weer gewoon betekent dat Daniel, zelf gespeend van enige expertise inzake brouwen of bier tout court, gewoon een bier-expert(°) onder de arm heeft genomen die voor hem een bier ontwikkeld heeft, dat Daniel dan met de kennis waarover hij wél beschikt(*) op de markt zet als betrof het een panacea tegen geelzucht, genitale wratten en corporate greed.

“Heruitgevonden” is dus eigenlijk marketing-speak voor “laten we doen alsof het écht ne keer iets speciaals is”.
In real-speak echter betreft het een (en ik pluk dit ook maar gewoon van hun website hoor) “light refreshing lager with a distinguished mild taste”.
Voor wie ook real-speak nog te moeilijk vindt vertaal ik dit met plezier naar Gewoon Vloms: “iet blongt van vijf graden”(°).
Daniel zet er graag nog verbale fratsen bij die gewagen van “superior taste”, “signature base notes” en “the highest Bavarian purity standards”, maar als marketingboi is hij dat een beetje aan zichzelf verplicht. Zo’n paar jaar business&marketing aan de hogeschool, die vormen je namelijk voor het leven.
Ontbreken ook niet: de gebruikelijke nietszeggende-maar-veel-lijkende claims dat het bier “gestabiliseerd, gefilterd noch thermisch behandeld” zou zijn. Alsof dat sowieso zou gaan betekenen dat je met een superieur bier te maken hebt.

Gooi er nog wat neologismen tegenaan zoals “connisseurial taste” (sic), en je krijgt een website die me, met een paar magere maar van eigen lof stijf staande paragrafen, nog méér triggert dan die van Anthony Martin, en dat kan je beslist een prestatie noemen.

Moh zie ne keer zo schoon, dat customiseerbaar label waardoor het nu helemààl lijkt alsof dit bier bedacht is door iemand wiens kennis van bier beperkt blijft tot het opzoeken van "bier" op Wikipedia.

Eén blik op het ridicuul designerig geribbeld flesje doet me overigens vermoeden (en wellicht terecht) dat die authetieke Beierse Smaragd-hop waarover Daniel zo loopt te ronken, wel eens gewoon tetra hopextract zou kunnen wezen(*). De natuurlijke hop die de lichtinval zou overleven die ongehinderd door dat duur designerflesje valt, die moet volgens mij nog gekweekt worden. 

Zonder zelfs nog maar de lippen te hebben bevochtigd durft ik bij deze dus te voorspellen dat Noam, “the new benchmark for the art of contemporary beers” wellicht vooral naar niets zal smaken, en als het toch naar iéts smaakt, dan wellicht naar inwisselbaarheid met een vleugje skunk. Het zonlicht zal’m wellicht liever lusten dan de onderscheidende ”connisseur” (nog steeds sic).

Maar om het nieuwe jaar niet als een azijnpisser in te zetten, heb ik ook nog een positieve noot om mee af te sluiten. 

Here, allow me to demonstrate how delicious and expensive this champagne is by spraying it anywhere and everywhere except your glass.
Luxury never looked so stylish!

Gedaan met die idiote craft-beweging, met hun gekkige ideetjes zoals smaak en ambacht en identiteit en open communicatie en zo.
Gedaan met bier dat bedoeld is om te drinken: eindelijk hebben we de lager-tegenhanger van die poser-bubbels waar rappers hun schaarsgeklede danseressen mee plegen onder te spuiten omdat hij zo lekker designerig is.

Bier als luxe-object, en dat idee, als een soort van zieke Inception-voor-hipsters, verpakt als een categorie op de biermarkt. Want dat hadden we nog niet: bier dat enkel maar moet dienen als luxe-object, en niet eens meer moet pretenderen naar bier te smaken.

Zeg van Daniel wat je wil: hij is tenminste eerlijk. Hij heeft helemaal niks met bier, en wat hem betreft is heel dat Noam gedrocht ook alleen maar een gateway to fame, luxury, and the life of the vapid and influential, maar hij doet tenminste niet alsof hij de zoveelste gepassioneerde beergeek is, die verloren gewaande recepten heeft staan verfijnen bij ‘t flakkerende licht van zijn SintArnolduskaars.

Zonder cynisch te lopen wezen: als Daniel zijn eigen spul niet eens als bier bekijkt, waarom zou ik er dan affront aan nemen? Ik wens ‘m alle succes toe, en tel de dagen af tot ik een clipje zie passeren van JayZ of Billionnaire Genius Yeezus die hun gouden grills rijkelijk overgieten met lauwe Noam uit hippe geribbelde flesjes.